Ο Φιλαθλητικός Λαρισαϊκός μέσα από τα μάτια της Νάσιας Φακοπουλίδου

Ο Φιλαθλητικός τερμάτισε πρώτος έχοντας 20 νίκες σε 22 αγώνες και 2 ήττες μαζεύοντας 61 βαθμούς ενώ ο δεύτερος Πορφύρας είχε 55.

Είναι η πρώτη φορά στην ιστορία της ομάδας που ανεβαίνει στην Α1 κατηγορία, μεγάλο επίτευγμα για την ομάδα της Λάρισας που πήρε μια γεύση από Α1 τη σεζόν 2013-2014 όταν κλήθηκε να αντικαταστήσει στο κύπελλο τον Ηρακλή Θεσσαλονίκης, εμπειρία που δε θα ξεχάσουν ποτέ οι παίκτριες της ομάδας.

Ο Φιλαθλητικός ξεκίνησε την πορεία του το 1990 και χρόνο με το χρόνο η ομάδα ανέβαινε κατηγορίες για να εδραιωθεί στην Α2 από το 2008.

ΕΔΩ ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΝΑ ΔΕΙΤΕ ΑΝΑΛΥΤΙΚΑ ΤΟ ΡΟΣΤΕΡ ΤΗΣ ΟΜΑΔΑΣ

Η ΝΑΣΙΑ ΦΑΚΟΠΟΥΛΙΔΟΥ ΜΙΛΑΕΙ ΓΙΑ ΤΟΝ ΦΙΛΑΘΛΗΤΙΚΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ ΤΗΣ

Όταν ξεκίνησε η σεζόν με τον Φιλαθλητικός πίστευες ότι η ομάδα θα κατάφερνε να έχει αυτή την πορεία;

Σε σχέση με την περσινή σεζόν, σίγουρα, η ομάδα ενισχύθηκε. Από την αρχή είχαμε θέσει υψηλούς στόχους και στο βάθος του μυαλού μας, πιστεύω, όλοι είχαμε την κατάκτηση του πρωταθλήματος, σε καμία περίπτωση όμως δεν περιμέναμε να κρατήσουμε το αήττητο μέχρι 2 αγωνιστικές πριν το τέλος.

Μίλησε μας λίγο για τη δουλειά που έγινε στην ομάδα, από προπονητή, παίκτριες και διοίκηση.

Αρχικά όλη η προσπάθεια ξεκίνησε από την διοίκηση, και επειδή ήμουν και την προηγούμενη χρονιά στην ομάδα, γνωρίζω ότι πριν από το τέλος της περσινής σεζόν, οι άνθρωποι της διοίκησης είχαν ξεκινήσει να έρχονται σε επαφές με αθλήτριες που ήθελαν να αποκτήσουν για τη φετινή σεζόν. Βέβαια εξίσου σημαντική ήταν και η προσπάθεια που καταβάλλαμε τόσο ο προπονητής όσο κι εμείς οι αθλήτριες διότι πέρα από τους τραυματισμούς που είχαμε να αντιμετωπίσουμε σαν ομάδα, υπήρχε και το πρόβλημα με τις μετακινήσεις ορισμένων από εμάς.

Σε ποια παιχνίδια κρίθηκε η άνοδος;

Κάθε παιχνίδι ήταν ξεχωριστό και σε κάθε παιχνίδι μπαίναμε για να κερδίσουμε. Σίγουρα πολύ σημαντική ήταν η νίκη στην πρεμιέρα του πρωταθλήματος κόντρα στην Πετρούπολη, η οποία ''χτύπησε'' δύσκολα παιχνίδια στη συνέχεια. Εξίσου δυνατά ήταν τα παιχνίδια, στον α' γύρο, κόντρα στο Μεσσηνιακό, στο Χαλάνδρι και φυσικά στον Πορφύρα ο οποίος βρισκόταν σε απόσταση αναπνοής. Στο β' γύρο το αήττητο που συνεχίσαμε να κρατάμε σε συνδυασμό με κάποια στραβοπατήματα του Πορφύρα μας έδωσαν το περιθώριο να αποκτήσουμε μια μικρή διαφορά πόντων, ωστόσο δεν επαναπαυτήκαμε στο γεγονός αυτό. Σημαντική ήταν η νίκη μέσα στην Καλαμάτα κόντρα στον Ακρίτα αυτή τη φορά, σε ένα πολύ δύσκολο παιχνίδι με πολλές ανατροπές.

Θα μπορέσει η ομάδα να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις της Α1;

Σίγουρα για μια ομάδα που βρίσκεται στην επαρχία είναι πιο δύσκολο να μπορέσει να σταθεί αξιοπρεπώς στην Α1. Πιστεύω όμως πως οι άνθρωποι της διοίκησης θα καταφέρουν να βρουν τις προσθήκες που χρειάζεται η ομάδα προκειμένου να παραμείνει στην ανώτερη κατηγορία.

{module OMRON IN}Είσαι μια από τις μικρότερες παίκτριες της ομάδας. Πως είδες σαν εμπειρία τη φετινή σου παρουσία και τι κέρδισες;

Το ντεμπούτο μου στην Α2 το έκανα πέρυσι και ήταν μεγάλο βήμα καθώς την προηγούμενη χρονιά έπαιζα σε ομάδα που βρισκόταν στο τοπικό ενώ είχα δυο χρόνια που ήμουν εκτός αγωνιστικών υποχρεώσεων, αφού οι άνθρωποι του Πιερικού είχαν αποφασίσει να μην με αφήσουν ελεύθερη. Σίγουρα η φετινή πορεία της ομάδας δεν μπορεί να μη με αφήνει παρά ευχαριστημένη και χαρούμενη. Είναι τελείως διαφορετικό να προσπαθείς να κρατηθείς στην κατηγορία από το να κυνηγάς μια από τις πρώτες θέσεις. Λόγω της θέσης που παίζω(ακραία) η ευθύνη που έχω σε κάθε παιχνίδι είναι μεγάλη. Είναι λοιπόν λογικό, η ευθύνη αυτή σε συνδυασμό με τους στόχους της ομάδας να με κάνουν να ''ωριμάσω'' πιο γρήγορα ως αθλήτρια.

Επίσης ήσουν και στην Εθνική Κορασίδων, ταυτόχρονα σπουδάζεις πόσο δύσκολο είναι να τα καταφέρεις όλα αυτά;

Καθημερινά ξεκινούσα το πρόγραμμα μου στις 7:30 η ώρα. Γυρνώντας από το σχολείο έπρεπε να φάω, να διαβάσω, να ξεκουραστώ ελάχιστα αν προλάβω, να πάρω το τρένο να κατέβω Λάρισα για να κάνω την προπόνηση μου και μετά να γυρίσω με τον ίδιο τρόπο και να συνεχίσω το διάβασμα. Υπήρχαν μέρες που κοιμόμουν μετά τη μια το βράδυ για να μπορέσω να είμαι εντάξει και στις υποχρεώσεις του σχολείου. Καταλαβαίνει κανείς πόσο δύσκολο είναι με 6 ώρες ύπνου να μπορεί κάποιος να βγάλει εις πέρας ένα τέτοιο πρόγραμμα. Η εθνική ομάδα είναι ένα άλλο κομμάτι της ζωής μου. Από δευτέρα γυμνασίου άρχισα να έχω τις πρώτες μου επίσημες διεθνείς συμμετοχές. Δεν υπάρχει ελεύθερος χρόνος. Στις γιορτές και στα καλοκαίρια που θα μπορούσα να ξεκουραστώ λιγάκι είχα τις υποχρεώσεις με την εθνική ομάδα. Όπως όλοι οι αθλητές που έχουν στόχους έτσι κι εγώ έχω θυσιάσει οικογενειακές στιγμές, παρέες, διακοπές και καλοπέραση. Σε καμία περίπτωση όμως δεν θα τα άλλαζα με τις εμπειρίες που έχω αποκτήσει από τον αθλητισμό. Είναι πολύ επίπονο και σωματικά και ψυχικά αλλά είναι καθαρά δική μου επιλογή και δεν έχω μετανιώσει ούτε στιγμή.

Ποιους θες να ευχαριστήσεις;

Θέλω να ευχαριστήσω την οικογένεια μου που είναι δίπλα μου σε όλη αυτή τη διαδικασία και με στηρίζει, τους ανθρώπους του Φιλαθλητικού που έδειξαν εμπιστοσύνη στο πρόσωπο μου για την επίτευξη των στόχων που έθεσαν αυτά τα δυο χρόνια και τέλος τον προπονητή μου στο κλιμάκιο στης ΕΣΠΕΜ κ. Τραϊο Ανέστη που με βοήθησε και αγωνιστικά και ψυχολογικά σαν να ήταν μέλος της οικογένειας μου, τα δυο χρόνια που ήμουν ανενεργή ως αθλήτρια.»