Από την Κολομβία στην Ελλάδα… το μακρύ ταξίδι του Γιόχαν Εστράδα: Μέρος Πρώτο

Τα χρόνια στην Κολομβία.

Ο Γιόχαν γεννήθηκε στην Μεντεγίν της Κολομβίας πριν από 29 χρόνια σε μια μικροαστική οικογένεια όπου ο μπαμπάς Εστράδα και η μαμά Καμπίγιο μεγάλωσαν με αρκετές δυσκολίες τους δύο τους γιούς (ο Γιόχαν έχει ένα αδερφό μικρότερο που αγωνίζεται σε ποδοσφαιρική ομάδα της Βραζιλίας) και τους είδαν να ασχολούνται από νωρίς με τον αθλητισμό.

Τα πρώτα του βήματα τα έκανε στο χώρο του ποδοσφαίρου, μετά ακολούθησε το μπάσκετ ώσπου κάποιος προπονητής τον συμβούλεψε να δοκιμάσει το βόλεϊ το 1999. Δεν ξεκίνησε να γίνει αθλητής του βόλεϊ από χόμπι όπως παραδέχεται ο ίδιος, αλλά το είδε σαν επάγγελμα για το μέλλον, ενώ στη συνέχεια αποφάσισε να παρακολουθήσει μαθήματα και στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο, όπου δε μπόρεσε να τα συνεχίσει εξαιτίας των ανειλημμένων υποχρεώσεών του με την Εθνική ομάδα της Κολομβίας.

Καλύπτοντας τεράστιες αποστάσεις από την μία πόλη στην άλλη, ώρες ολόκληρες στα τουριστικά λεωφορεία, διασχίζοντας πόλεις και ζούγκλες για να παίξει βόλεϊ, πολλές ώρες προπόνηση, αυτοί ήταν οι πρώτοι μήνες στην Κολομβία. Γρήγορα, μόλις δέκα μήνες μετά την ενασχόλησή του με το βόλεϊ, έγινε η πρώτη κλήση στην Εθνική και άρχισε το μεγάλο ταξίδι για τον Γιόχαν που συνεχίζεται ως σήμερα.

«Ήταν δύσκολα, ώρες ατελείωτες μια και οι αποστάσεις ανάμεσα στις πόλεις της Κολομβίας είναι μεγάλες, έπρεπε να διασχίσουμε επικίνδυνες περιοχές ανάμεσα στις ζούγκλες όπου υπήρχαν γκουερίλας (σ.σ. αντάρτες) και μας σταματούσε πολλές φορές ο στρατός για έλεγχο.

Με την Εθνική κάναμε πολλές ώρες προπόνησης, δεν είναι όπως στην Ελλάδα, είναι πολύ διαφορετικά, οκτώ με εννιά ώρες την ημέρα, θυμάμαι τα δύο πρώτα χρόνια, συμμετείχαμε στους Παναμερικανικούς γι’ αυτό και ταξιδεύαμε αρκετά. Αγωνιζόμουν ως διαγώνιος τότε, όταν ήρθα Ελλάδα ξεκίνησα να παίζω κεντρικός, αλλά ωστόσο κάθε Καλοκαίρι που επιστρέφω στην χώρα μου κάνω προπονήσεις σα διαγώνιος που τη θεωρώ φυσική μου θέση.»

Στην Ελλάδα για μια νέα αρχή.

Στο Παγκράτι.

Πρώτος σταθμός στην Ελλάδα ήταν το Παγκράτι, διαφορετικές συνθήκες από αυτές που είχε συνηθίσει αλλά του άρεσε η Ελλάδα και ο τρόπος ζωής των Ελλήνων.

Βρήκε φίλους ανάμεσα στους άλλους ισπανόφωνους που ζούσαν στην Ελλάδα κι άρχισε να συχνάζει στα γνωστά «λάτιν» στέκια τους, απολαμβάνοντας όπως κάθε «λατίνος» που σέβεται τον εαυτό του τους χορευτικούς ήχους της σάλσα. Μαθαίνει μόνος Ελληνικά, περνάει πολλές από τον ελεύθερο χρόνο του παρακολουθώντας ταινίες, ενθουσιάζεται με τον παλιό Ελληνικό κινηματογράφο.

Στην Κηφισιά.

Δεύτερος σταθμός η Κηφισιά, διαφορετική περιοχή, διαφορετικοί άνθρωποι, ωστόσο ένα παραμένει το ίδιο, οι δυσκολίες που οφείλονται στη δεινή οικονομική κατάσταση που έχουν περιέλθει τα σωματεία και που συνεχίζεται ως σήμερα.

«Πολλά προβλήματα, όλοι έχουμε πρόβλημα πλέον, δεν διασφαλίζονται οι συνθήκες εργασίας μας πολλές φορές, τα φέρνουμε πέρα δύσκολα, δανειζόμαστε από τους δικούς μας. Δεν ξέρουμε αν ποτέ πάρουμε τα χρήματα που μας χρωστάνε και δε βλέπω να βελτιώνονται τα πράγματα τα επόμενα 2-3 χρόνια τουλάχιστον. Έχω σκεφτεί μέχρι και να σταματήσω το βόλεϊ και να ασχοληθώ με κάτι άλλο που έχω ξεκινήσει στην Κολομβία αν συνεχίσει έτσι η κατάσταση. Δε γίνεται να ζητάω συνέχεια χρήματα από τον αδερφό μου. Για μένα όπως είπα το βόλεϊ είναι επάγγελμα, ζω από αυτό.»

Στη συνέχεια ακολούθησε μια εγχείρηση που τον άφησε έξω για ένα χρόνο, έμεινε στην Ελλάδα καθ’ όλη τη διάρκεια της αποθεραπείας του, αλλά δε μπόρεσε να απολαύσει το Ελληνικό καλοκαίρι, όπως και δε το έχει κατορθώσει ως τώρα. Χειμώνα από γήπεδο σε γήπεδο και το καλοκαίρι επιστροφή στην πατρίδα, δεν έχει πάει ακόμα σε κανένα νησί και σκέφτεται πως η μόνη λύση για να μπορέσει να το κάνει είναι να γυρίσει κάποτε σαν τουρίστας.

Στην ΑΕΚ.

Τρίτος σταθμός η ΑΕΚ, η ΑΕΚ με όλα τα γνωστά προβλήματά της που έφερε έλληνες και ξένους αθλητές στα όριά τους, παρόλη την συνεχή κι ένθερμη υποστήριξη των οπαδών της, εκεί που πίστευες πως τα πράγματα δε μπορούν να γίνουν πιο δύσκολα ήρθες να διαψευστείς. Χάος στη διοίκηση, τιμωρίες από τον αθλητικό δικαστή, καμπάνες για τα χρέη προς παίχτες προηγούμενων ετών, έφεραν την ομάδα στα πρόθυρα υποβιβασμού και τους παίχτες στα πρόθυρα νευρικής κρίσης, τελικά μετά τις συνεχείς ψυχολογικές πιέσεις που δέχονταν οι αθλητές η ομάδα κατέληξε στα Playouts και από εκεί στην Α2 κατηγορία.

«Όταν δε μπορείς να έχεις το μυαλό σου εκεί που πρέπει για να κάνεις καλά τη δουλειά σου, όταν έχεις στο μυαλό σου πως είσαι απλήρωτος και δε μπορείς να κάνεις αυτό ή εκείνο που θέλεις, περιμένεις πολλά, είναι δύσκολο να είσαι 100% εκεί που πρέπει. Όσο και να προσπαθείς να μη το σκέφτεσαι είναι κάτι που δε περνάει εύκολα θα το κουβαλάς σα βάρος γιατί το σκέφτεσαι συνέχεια. Μπορεί να είσαι καλός παίχτης και να προσπαθείς αλλά παρ’ όλα αυτά να βρίσκεται συνέχεια πίσω στο μυαλό σου,» λέει ο Γιόχαν και τονίζει «θέλει πολύ καιρό ο κόσμος όλος, όχι μόνο η Ελλάδα, να ξεπεράσει την οικονομική κρίση.»

Πατήστε ΕΔΩ για το δεύτερο μέρος...

                            © copyright Mary Samiotou