Γιάννα Βλάχου: «Βασική προτεραιότητα η οικογένεια»
- Γράφτηκε από την Ομάδα σύνταξης
- Κατηγορία ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ
Η Γιάννα Βλάχου, που αναδείχθηκε για ακόμα μια χρονιά κορυφαία υποδοχέας της Α1 γυναικών, μιλάει για την απόφασή της να πάει στο Ανατόλια, την οικονομική κατάσταση, την επιστροφή της στην Εθνική ομάδα και τα μελλοντικά σχέδιά της.Για πολλούς αθλητές η ευκαιρία να παίξουν σε μια ομάδα που έχει πάντα σαν στόχο την κορυφή, είναι όνειρο ζωής.
Για την ίδια, όμως, φαίνεται πως κάτι τέτοιο δεν ισχύει. Η έμπειρη λίμπερο έπειτα από τέσσερα χρόνια στον Ολυμπιακό αποφάσισε να αφήσει την Αθήνα για τη «μάνα» Θεσσαλονίκη, αλλά και τον πρωταθλητισμό για χάρη της οικογένειας. Η 30χρονη διεθνής αθλήτρια εξηγεί τους λόγους της επιλογής αυτής, αναφέρεται στους σταθμούς της πολυετούς καριέρας της, την εφετινή πορεία του Ανατόλια, το νέο σύστημα της Α1 γυναικών, αλλά και όσα είχαν ακουστεί περί αποχώρησής της από την Εθνική ομάδα.
- Ξεκίνησες το βόλεϊ σε αρκετά μικρή ηλικία. Πότε έγινε η αρχή;
«Ξεκίνησα να παίζω από τα έξι μου. Βέβαια, δεν μπορώ να πω ότι έπαιζα σε ομάδα. Αντιθέτως, αντιμετώπιζα... τον τοίχο! Η αρχή έγινε όταν με είδε η Μαρία Γαβαλά και με πήρε στον Αίαντα Ευόσμου με τη γυναικεία ομάδα. Ήμουν πολύ μικρή για να πάρω χρόνο συμμετοχής, ωστόσο η Μαρία μου έδειχνε τι έπρεπε να κάνω και ήταν αυτή που ουσιαστικά μου έμαθε ό,τι ξέρω. Μάλιστα, το 2000-01 ανεβήκαμε στη μεγάλη κατηγορία, παρόλα αυτά, όμως, την επόμενη χρονιά άλλαξα ομάδα και πήγα στον Φιλαθλητικό».
- Που ήταν πανίσχυρος εκείνη την εποχή;
«Ναι, ο Φιλαθλητικός ήταν τότε η μεγάλη δύναμη της Θεσσαλονίκης. Περισσότερο και από τον Άρη ή τον Ηρακλή. Στα τρία χρόνια που έμεινα στην ομάδα το επίπεδο ήταν υψηλό. Πήγαμε σε τελικούς, κερδίσαμε το πρωτάθλημα την περίοδο 2002-03 και γενικά ήταν μια εποχή που δεν σκεφτόμουν ούτε την Αθήνα, ούτε να φύγω για κάποιον άλλο σύλλογο».
- Στη συνέχεια, όμως, ήρθε η... κάθοδος στην Αθήνα για τον Απολλώνιο Κερατσινίου. Πώς ήταν η μετάβαση και η αλλαγή αυτή στη ζωή σου;
«Δεν μπορώ να πω ότι ήταν κάτι δύσκολο. Ήμουν 24 ετών και είχα κοντά μου τη Σοφία Δρούγκα και την Ελένη Κιόση, που ήρθαν και αυτές στην Αθήνα. Έτσι, η μετάβαση έγινε ομαλά, χωρίς να δυσκολευτώ στην προσαρμογή μου».
- Λίγο αργότερα άνοιξε ένα νέο κεφάλαιο στη ζωή σου, ο Ολυμπιακός που μόλις είχε ανέβει στην Α1. Ήταν ρίσκο η επιλογή αυτή;
«Η αλήθεια είναι ότι ρίσκαρα πηγαίνοντας στον Ολυμπιακό. Τότε δεν πρωταγωνιστούσε, αντιθέτως, προερχόταν από μια περίοδο που τη μια χρονιά έμενε και την άλλη έπεφτε κατηγορία. Ήταν, όμως, τότε που οι άνθρωποι του συλλόγου αποφάσισαν να ρίξουν βάρος στην ομάδα και τελικά πήρε τα πάνω της. Έτσι, μπορώ να πω ότι δικαιώθηκα πηγαίνοντας στον Ολυμπιακό. Τότε, μάλιστα, ήταν και από τις καλύτερες περιόδους της ομάδας, τόσο παικτικά, όσο και οικονομικά, αφού δεν υπήρχαν τα προβλήματα που υπάρχουν σήμερα».
Αναγκαία επιστροφή
- Όμως, ύστερα από τέσσερα χρόνια στην ομάδα και ενώ στον Ολυμπιακό σε ήθελαν, εσύ τα παράτησες όλα και επέστρεψες στην πατρίδα σου. Γιατί;
«Έπρεπε να γυρίσω στη Θεσσαλονίκη. Ήταν μια απόφαση που πήρα μαζί με τον αρραβωνιαστικό μου και κατά κύριο λόγο αφορούσε το επαγγελματικό κομμάτι. Δηλαδή, την εργασία μου στη Θεσσαλονίκη, αφού η θέση μου ήταν στη Γενική Γραμματεία Μακεδονίας. Τα πράγματα είχαν δυσκολέψει και δεν μπορούσα να παίρνω συχνά άδειες. Γι’ αυτό αποφάσισα να γυρίσω και να παίξω στο Ανατόλια».
- Άλλο ένα αγωνιστικό ρίσκο, αλλά παράλληλα και πρόκληση;
«Για εμένα ήταν ένα προσωπικό στοίχημα να παίξω στο Ανατόλια. Ήταν μια ομάδα που τερμάτισε 9η πέρυσι και με λίγες μεταγραφές, εμένα, την Κιόση και μόνο μια ξένη, κατάφερε να βγει στην Ευρώπη, κατακτώντας την 5η θέση. Ποτέ δεν σκέφτηκα ότι πήγα σε μια ομάδα κατώτερη σε δυναμική. Αντίθετα, εξακολουθώ να πιστεύω ότι βρίσκομαι σε έναν σύλλογο με ζεστό και οικογενειακό κλίμα».
- Άρα αισθάνεσαι δικαιωμένη με την επιστροφή σου στη Θεσσαλονίκη;
«Εννοείται! Το επίπεδο ζωής είναι πολύ ανώτερο εδώ. Στην Αθήνα υπάρχουν πολλές επιλογές, αλλά στη Θεσσαλονίκη τα πράγματα είναι πιο ήρεμα, οι ρυθμοί πιο χαλαροί και δεν τη συγκρίνω με καμία άλλη πόλη. Είμαι 100% χαρούμενη και ικανοποιημένη με την επιλογή μου να γυρίσω στη Θεσσαλονίκη».
- Συμφωνείς ότι το Ανατόλια εφέτος ήταν η ευχάριστη έκπληξη του πρωταθλήματος, δυσκολεύοντας το έργο των θεωρητικά μεγάλων;
«Ναι, η αλήθεια είναι ότι καταφέραμε και κόψαμε βαθμούς από Παναθηναϊκό, Ολυμπιακό και ΑΕΚ και όλα αυτά με μια νεανική ομάδα σε σχέση με τους αντιπάλους μας. Αν είχαμε λίγη εμπειρία παραπάνω, μπορώ να πω ότι θα τερματίζαμε ακόμα ψηλότερα από την 5η θέση».
- Εκτός από το αγωνιστικό, το Ανατόλια «εκπλήσσει» θετικά και με τις πληρωμές που γίνονται στην ώρα τους.
«Δυστυχώς, για τη γενικότερη εικόνα του ελληνικού βόλεϊ, έτσι είναι! Νομίζω ότι το Ανατόλια και η ΑΕΚ είναι οι μόνοι σύλλογοι που πληρώνουν κανονικά τις αθλήτριες. Βέβαια, στις μεγάλες ομάδες τα μεγέθη είναι διαφορετικά, η ημέρα με τη νύχτα. Από όσο ξέρω, από τις συζητήσεις που κάνω με τις συμπαίκτριές μου στην Εθνική, όσες παίζουν σε άλλες ομάδες, η κατάσταση δεν είναι καλή».
- Τα περιορισμένα μπάτζετ θεωρείς ότι έχουν «μικρύνει» το επίπεδο του ελληνικού βόλεϊ;
«Αναμφίβολα το αγωνιστικό επίπεδο είναι πεσμένο. Όλες οι ομάδες έχουν ρίξει τα στάνταρντ τους και αυτό φάνηκε στο γήπεδο».
«Κυρίαρχος ο ΠΑΟ»
- Πώς έγινε όμως και ο Παναθηναϊκός διατήρησε τα σκήπτρα;
«Ο Παναθηναϊκός είναι πολύ καλή ομάδα, πολύ δεμένη και δεν είναι τυχαίο ότι έχει κατακτήσει τόσα νταμπλ όλα αυτά τα χρόνια. Ένας βασικός κορμός από παλιές και έμπειρες αθλήτριες έχει κάνει τον Παναθηναϊκό κυρίαρχο στο γυναικείο βόλεϊ, κάτι που είναι δύσκολο να ‘σπάσει’».
- Πώς κρίνεις το σύστημα διεξαγωγής που ίσχυσε στην Α1 γυναικών;
«Προσωπικά μου άρεσε γιατί με αυτόν τον τρόπο φάνηκε ποια ομάδα ήταν έτοιμη και ποια όχι. Σίγουρα το γεγονός ότι ‘μηδενίστηκαν’ οι ομάδες στη δεύτερη φάση ήταν κάπως άδικο, ωστόσο στο Ανατόλια το είδαμε ως επιπλέον πρόκληση και γι’ αυτό είχαμε τα θετικά αποτελέσματα που μας απέφεραν την 5η θέση. Αρχικός στόχος μας ήταν η εξάδα και από τη στιγμή που το πετύχαμε προσπαθήσαμε για το καλύτερο δυνατό».
- Πρόσφατα, ο Γιώργος Σαμαράς δήλωσε ότι εσύ και η Χαρά Σάκουλα είστε οι δύο κορυφαίες εν ενεργεία Ελληνίδες αθλήτριες. Εσύ πώς το βλέπεις;
«Πραγματικά δεν το ήξερα και με τιμά ιδιαίτερα αυτός ο χαρακτηρισμός. Ειδικά από τη στιγμή που πολύ σπάνια ένας αθλητής ή μια αθλήτρια που αγωνίζονται ως λίμπερο κερδίζουν τα θετικά σχόλια των ανθρώπων του βόλεϊ, αν και η θέση αυτή είναι καίρια. Χαίρομαι πολύ για τα λόγια του Γιώργου Σαμαρά και τον ευχαριστώ».
- Υπάρχει κάποια παίκτρια που θαυμάζεις και με την οποία θα ήθελες να γίνετε συμπαίκτριες;
«Η Μάγια Ογκνιένοβιτς είναι μία από αυτές που θα ήθελα να παίξω στην ίδια ομάδα, επίσης η Έλενα Κόλεβα με την οποία ήμασταν πέρυσι συμπαίκτριες στον Ολυμπιακό. Είναι και πολλές άλλες, αλλά ίσως τις αδικώ γιατί δεν μπορώ να αναφέρω όλα αυτά τα ονόματα».
- Ξεκίνησες το βόλεϊ σε αρκετά μικρή ηλικία. Πότε έγινε η αρχή;
«Ξεκίνησα να παίζω από τα έξι μου. Βέβαια, δεν μπορώ να πω ότι έπαιζα σε ομάδα. Αντιθέτως, αντιμετώπιζα... τον τοίχο! Η αρχή έγινε όταν με είδε η Μαρία Γαβαλά και με πήρε στον Αίαντα Ευόσμου με τη γυναικεία ομάδα. Ήμουν πολύ μικρή για να πάρω χρόνο συμμετοχής, ωστόσο η Μαρία μου έδειχνε τι έπρεπε να κάνω και ήταν αυτή που ουσιαστικά μου έμαθε ό,τι ξέρω. Μάλιστα, το 2000-01 ανεβήκαμε στη μεγάλη κατηγορία, παρόλα αυτά, όμως, την επόμενη χρονιά άλλαξα ομάδα και πήγα στον Φιλαθλητικό».
- Που ήταν πανίσχυρος εκείνη την εποχή;
«Ναι, ο Φιλαθλητικός ήταν τότε η μεγάλη δύναμη της Θεσσαλονίκης. Περισσότερο και από τον Άρη ή τον Ηρακλή. Στα τρία χρόνια που έμεινα στην ομάδα το επίπεδο ήταν υψηλό. Πήγαμε σε τελικούς, κερδίσαμε το πρωτάθλημα την περίοδο 2002-03 και γενικά ήταν μια εποχή που δεν σκεφτόμουν ούτε την Αθήνα, ούτε να φύγω για κάποιον άλλο σύλλογο».
- Στη συνέχεια, όμως, ήρθε η... κάθοδος στην Αθήνα για τον Απολλώνιο Κερατσινίου. Πώς ήταν η μετάβαση και η αλλαγή αυτή στη ζωή σου;
«Δεν μπορώ να πω ότι ήταν κάτι δύσκολο. Ήμουν 24 ετών και είχα κοντά μου τη Σοφία Δρούγκα και την Ελένη Κιόση, που ήρθαν και αυτές στην Αθήνα. Έτσι, η μετάβαση έγινε ομαλά, χωρίς να δυσκολευτώ στην προσαρμογή μου».
- Λίγο αργότερα άνοιξε ένα νέο κεφάλαιο στη ζωή σου, ο Ολυμπιακός που μόλις είχε ανέβει στην Α1. Ήταν ρίσκο η επιλογή αυτή;
«Η αλήθεια είναι ότι ρίσκαρα πηγαίνοντας στον Ολυμπιακό. Τότε δεν πρωταγωνιστούσε, αντιθέτως, προερχόταν από μια περίοδο που τη μια χρονιά έμενε και την άλλη έπεφτε κατηγορία. Ήταν, όμως, τότε που οι άνθρωποι του συλλόγου αποφάσισαν να ρίξουν βάρος στην ομάδα και τελικά πήρε τα πάνω της. Έτσι, μπορώ να πω ότι δικαιώθηκα πηγαίνοντας στον Ολυμπιακό. Τότε, μάλιστα, ήταν και από τις καλύτερες περιόδους της ομάδας, τόσο παικτικά, όσο και οικονομικά, αφού δεν υπήρχαν τα προβλήματα που υπάρχουν σήμερα».
Αναγκαία επιστροφή
- Όμως, ύστερα από τέσσερα χρόνια στην ομάδα και ενώ στον Ολυμπιακό σε ήθελαν, εσύ τα παράτησες όλα και επέστρεψες στην πατρίδα σου. Γιατί;
«Έπρεπε να γυρίσω στη Θεσσαλονίκη. Ήταν μια απόφαση που πήρα μαζί με τον αρραβωνιαστικό μου και κατά κύριο λόγο αφορούσε το επαγγελματικό κομμάτι. Δηλαδή, την εργασία μου στη Θεσσαλονίκη, αφού η θέση μου ήταν στη Γενική Γραμματεία Μακεδονίας. Τα πράγματα είχαν δυσκολέψει και δεν μπορούσα να παίρνω συχνά άδειες. Γι’ αυτό αποφάσισα να γυρίσω και να παίξω στο Ανατόλια».
- Άλλο ένα αγωνιστικό ρίσκο, αλλά παράλληλα και πρόκληση;
«Για εμένα ήταν ένα προσωπικό στοίχημα να παίξω στο Ανατόλια. Ήταν μια ομάδα που τερμάτισε 9η πέρυσι και με λίγες μεταγραφές, εμένα, την Κιόση και μόνο μια ξένη, κατάφερε να βγει στην Ευρώπη, κατακτώντας την 5η θέση. Ποτέ δεν σκέφτηκα ότι πήγα σε μια ομάδα κατώτερη σε δυναμική. Αντίθετα, εξακολουθώ να πιστεύω ότι βρίσκομαι σε έναν σύλλογο με ζεστό και οικογενειακό κλίμα».
- Άρα αισθάνεσαι δικαιωμένη με την επιστροφή σου στη Θεσσαλονίκη;
«Εννοείται! Το επίπεδο ζωής είναι πολύ ανώτερο εδώ. Στην Αθήνα υπάρχουν πολλές επιλογές, αλλά στη Θεσσαλονίκη τα πράγματα είναι πιο ήρεμα, οι ρυθμοί πιο χαλαροί και δεν τη συγκρίνω με καμία άλλη πόλη. Είμαι 100% χαρούμενη και ικανοποιημένη με την επιλογή μου να γυρίσω στη Θεσσαλονίκη».
- Συμφωνείς ότι το Ανατόλια εφέτος ήταν η ευχάριστη έκπληξη του πρωταθλήματος, δυσκολεύοντας το έργο των θεωρητικά μεγάλων;
«Ναι, η αλήθεια είναι ότι καταφέραμε και κόψαμε βαθμούς από Παναθηναϊκό, Ολυμπιακό και ΑΕΚ και όλα αυτά με μια νεανική ομάδα σε σχέση με τους αντιπάλους μας. Αν είχαμε λίγη εμπειρία παραπάνω, μπορώ να πω ότι θα τερματίζαμε ακόμα ψηλότερα από την 5η θέση».
- Εκτός από το αγωνιστικό, το Ανατόλια «εκπλήσσει» θετικά και με τις πληρωμές που γίνονται στην ώρα τους.
«Δυστυχώς, για τη γενικότερη εικόνα του ελληνικού βόλεϊ, έτσι είναι! Νομίζω ότι το Ανατόλια και η ΑΕΚ είναι οι μόνοι σύλλογοι που πληρώνουν κανονικά τις αθλήτριες. Βέβαια, στις μεγάλες ομάδες τα μεγέθη είναι διαφορετικά, η ημέρα με τη νύχτα. Από όσο ξέρω, από τις συζητήσεις που κάνω με τις συμπαίκτριές μου στην Εθνική, όσες παίζουν σε άλλες ομάδες, η κατάσταση δεν είναι καλή».
- Τα περιορισμένα μπάτζετ θεωρείς ότι έχουν «μικρύνει» το επίπεδο του ελληνικού βόλεϊ;
«Αναμφίβολα το αγωνιστικό επίπεδο είναι πεσμένο. Όλες οι ομάδες έχουν ρίξει τα στάνταρντ τους και αυτό φάνηκε στο γήπεδο».
«Κυρίαρχος ο ΠΑΟ»
- Πώς έγινε όμως και ο Παναθηναϊκός διατήρησε τα σκήπτρα;
«Ο Παναθηναϊκός είναι πολύ καλή ομάδα, πολύ δεμένη και δεν είναι τυχαίο ότι έχει κατακτήσει τόσα νταμπλ όλα αυτά τα χρόνια. Ένας βασικός κορμός από παλιές και έμπειρες αθλήτριες έχει κάνει τον Παναθηναϊκό κυρίαρχο στο γυναικείο βόλεϊ, κάτι που είναι δύσκολο να ‘σπάσει’».
- Πώς κρίνεις το σύστημα διεξαγωγής που ίσχυσε στην Α1 γυναικών;
«Προσωπικά μου άρεσε γιατί με αυτόν τον τρόπο φάνηκε ποια ομάδα ήταν έτοιμη και ποια όχι. Σίγουρα το γεγονός ότι ‘μηδενίστηκαν’ οι ομάδες στη δεύτερη φάση ήταν κάπως άδικο, ωστόσο στο Ανατόλια το είδαμε ως επιπλέον πρόκληση και γι’ αυτό είχαμε τα θετικά αποτελέσματα που μας απέφεραν την 5η θέση. Αρχικός στόχος μας ήταν η εξάδα και από τη στιγμή που το πετύχαμε προσπαθήσαμε για το καλύτερο δυνατό».
- Πρόσφατα, ο Γιώργος Σαμαράς δήλωσε ότι εσύ και η Χαρά Σάκουλα είστε οι δύο κορυφαίες εν ενεργεία Ελληνίδες αθλήτριες. Εσύ πώς το βλέπεις;
«Πραγματικά δεν το ήξερα και με τιμά ιδιαίτερα αυτός ο χαρακτηρισμός. Ειδικά από τη στιγμή που πολύ σπάνια ένας αθλητής ή μια αθλήτρια που αγωνίζονται ως λίμπερο κερδίζουν τα θετικά σχόλια των ανθρώπων του βόλεϊ, αν και η θέση αυτή είναι καίρια. Χαίρομαι πολύ για τα λόγια του Γιώργου Σαμαρά και τον ευχαριστώ».
- Υπάρχει κάποια παίκτρια που θαυμάζεις και με την οποία θα ήθελες να γίνετε συμπαίκτριες;
«Η Μάγια Ογκνιένοβιτς είναι μία από αυτές που θα ήθελα να παίξω στην ίδια ομάδα, επίσης η Έλενα Κόλεβα με την οποία ήμασταν πέρυσι συμπαίκτριες στον Ολυμπιακό. Είναι και πολλές άλλες, αλλά ίσως τις αδικώ γιατί δεν μπορώ να αναφέρω όλα αυτά τα ονόματα».
- Κάποιος προπονητής που σε έχει «σημαδέψει»;
«Μπορώ να ξεχωρίσω τον Τάκη Φλώρο, καθώς και τον Γιάννη Νικολάκη. Για εμένα, βέβαια, κορυφαία είναι η Μαρία Γαβαλά, αφού χωρίς αυτήν δεν θα ήμουν εδώ που είμαι».
- Ποια ήταν η καλύτερη και ποια η χειρότερη στιγμή στην καριέρα σου;
«Ως ατομική διάκριση ήταν η ανάδειξή μου ως MVP στο πρωτάθλημα της περιόδου 2002-03. Γενικότερα, όμως, θα έλεγα η συμμετοχή μου στο Παγκόσμιο πρωτάθλημα του 2002 και στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας το 2004. Χειρότερη στιγμή στην καριέρα μου ήταν πρόπερσι με τον Ολυμπιακό, όταν έχοντας πλεονέκτημα έδρας και παρά το αρχικό προβάδισμα με 2-0 νίκες, χάσαμε το πρωτάθλημα από τον Παναθηναϊκό».
«Δεν εγκατέλειψα την Εθνική»
- Στην Εθνική ομάδα αγωνίζεσαι από το 1999 και τόσα χρόνια δείχνεις την ίδια θέληση. Πώς τα καταφέρνεις;
«Καταρχάς αισθάνομαι τυχερή που παίζω πολλά χρόνια στην Εθνική και κυρίως που έχω λάβει μέρος στις σπουδαιότερες διοργανώσεις, όπως τους Ολυμπιακούς Αγώνες, το Παγκόσμιο και το Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα. Ωστόσο, πέρυσι, ακούστηκαν κάποια σχόλια εις βάρος μου. Ότι δήθεν εγκατέλειψα την Εθνική. Αυτό δεν συνέβη ποτέ. Η πραγματικότητα είναι ότι ήθελα να παίξω, αλλά δεν μπορούσα λόγω της δουλειάς μου. Οι προπονήσεις γίνονταν στην Αθήνα και δεν μπορούσα να πηγαινοέρχομαι από τη Θεσσαλονίκη. Εφέτος, με κάλεσε ο κύριος Φλώρος, τον οποίο γνωρίζω και εκτιμώ τόσα χρόνια. Πάλι καλά που η προετοιμασία έγινε στον Ατέρμωνα του Κιλκίς και μπορούσα να πηγαίνω. Βέβαια, το πρόγραμμα ήταν πιεσμένο, αφού το πρωί δούλευα, επέστρεφα για μια ώρα στο σπίτι και μετά πήγαινα για προπόνηση».
- Έχεις να αποδείξεις κάτι με αυτήν την επιστροφή σου στην Εθνική;
«Όχι, δεν έχω να αποδείξω τίποτα και δεν έχω καμία πικρία για αυτά που ακούστηκαν πέρυσι. Αυτό που έκανα πάντα, όχι μόνο στην Εθνική αλλά και στις ομάδες που αγωνιζόμουν, ήταν να δίνω το 100% των δυνατοτήτων μου και να βοηθάω όσο μπορώ».
- Τι σκέφτεσαι για το μέλλον σου;
«Προτεραιότητά μου είναι η οικογένεια. Δεν ξέρω αν θα παίζω κάπου του χρόνου, το σίγουρο πάντως είναι ότι στην παρούσα χρονική στιγμή το πρώτο μου μέλημα είναι να δημιουργήσω οικογένεια».
Της ΣΟΦΙΑΝΝΑΣ ΜΠΟΝΟΒΟΛΙΑ
- ΘΕΜΑ ΑΠΟ ΤΟ 2ο ΤΕΥΧΟΣ ΤΟΥ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟΥ VOLLEYB@LL
«Μπορώ να ξεχωρίσω τον Τάκη Φλώρο, καθώς και τον Γιάννη Νικολάκη. Για εμένα, βέβαια, κορυφαία είναι η Μαρία Γαβαλά, αφού χωρίς αυτήν δεν θα ήμουν εδώ που είμαι».
- Ποια ήταν η καλύτερη και ποια η χειρότερη στιγμή στην καριέρα σου;
«Ως ατομική διάκριση ήταν η ανάδειξή μου ως MVP στο πρωτάθλημα της περιόδου 2002-03. Γενικότερα, όμως, θα έλεγα η συμμετοχή μου στο Παγκόσμιο πρωτάθλημα του 2002 και στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας το 2004. Χειρότερη στιγμή στην καριέρα μου ήταν πρόπερσι με τον Ολυμπιακό, όταν έχοντας πλεονέκτημα έδρας και παρά το αρχικό προβάδισμα με 2-0 νίκες, χάσαμε το πρωτάθλημα από τον Παναθηναϊκό».
«Δεν εγκατέλειψα την Εθνική»
- Στην Εθνική ομάδα αγωνίζεσαι από το 1999 και τόσα χρόνια δείχνεις την ίδια θέληση. Πώς τα καταφέρνεις;
«Καταρχάς αισθάνομαι τυχερή που παίζω πολλά χρόνια στην Εθνική και κυρίως που έχω λάβει μέρος στις σπουδαιότερες διοργανώσεις, όπως τους Ολυμπιακούς Αγώνες, το Παγκόσμιο και το Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα. Ωστόσο, πέρυσι, ακούστηκαν κάποια σχόλια εις βάρος μου. Ότι δήθεν εγκατέλειψα την Εθνική. Αυτό δεν συνέβη ποτέ. Η πραγματικότητα είναι ότι ήθελα να παίξω, αλλά δεν μπορούσα λόγω της δουλειάς μου. Οι προπονήσεις γίνονταν στην Αθήνα και δεν μπορούσα να πηγαινοέρχομαι από τη Θεσσαλονίκη. Εφέτος, με κάλεσε ο κύριος Φλώρος, τον οποίο γνωρίζω και εκτιμώ τόσα χρόνια. Πάλι καλά που η προετοιμασία έγινε στον Ατέρμωνα του Κιλκίς και μπορούσα να πηγαίνω. Βέβαια, το πρόγραμμα ήταν πιεσμένο, αφού το πρωί δούλευα, επέστρεφα για μια ώρα στο σπίτι και μετά πήγαινα για προπόνηση».
- Έχεις να αποδείξεις κάτι με αυτήν την επιστροφή σου στην Εθνική;
«Όχι, δεν έχω να αποδείξω τίποτα και δεν έχω καμία πικρία για αυτά που ακούστηκαν πέρυσι. Αυτό που έκανα πάντα, όχι μόνο στην Εθνική αλλά και στις ομάδες που αγωνιζόμουν, ήταν να δίνω το 100% των δυνατοτήτων μου και να βοηθάω όσο μπορώ».
- Τι σκέφτεσαι για το μέλλον σου;
«Προτεραιότητά μου είναι η οικογένεια. Δεν ξέρω αν θα παίζω κάπου του χρόνου, το σίγουρο πάντως είναι ότι στην παρούσα χρονική στιγμή το πρώτο μου μέλημα είναι να δημιουργήσω οικογένεια».
Της ΣΟΦΙΑΝΝΑΣ ΜΠΟΝΟΒΟΛΙΑ
- ΘΕΜΑ ΑΠΟ ΤΟ 2ο ΤΕΥΧΟΣ ΤΟΥ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟΥ VOLLEYB@LL
