Παναγιώτης Καπάνταης: «Τον Σεπτέμβριο θα ξέρω πόσο θα με ζορίσει η αποχώρησή μου...»

Μετά από 34 χρόνια με την σφυρίχτρα του διαιτητή στο στήθος, έφθασε το πλήρωμα του χρόνου και ο Παναγιώτης Καπάνταης αποσύρθηκε από την ενεργό δράση.
Ο 55χρονος ρέφερι σφύριξε για τελευταία φορά στον αγώνα Έβρος Σουφλίου - ΓΕ Ηρακλείου για το Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Παίδων και πλέον από άλλο πόστο, θέλει να επιστρέψει στο άθλημα όσα του προσέφερε.
 
«Αν δεν υπήρχε το όριο ηλικίας θα συνέχιζα την διαιτησία. Μπορείς να σφυρίξεις μέχρι και τα 60 σε τοπικά πρωταθλήματα και σχολικά, όμως θα αποσυρθώ. Δεν θα φύγω όμως από το βόλεϊ, έχω σκοπό να βοηθήσω το άθλημα από κάποιο άλλο πόστο» δηλώνει στο www.volleyball.gr ο Παναγιώτης Καπάνταης, πριν ξεκινήσει να ξεδιπλώνει το κουβάρι των αναμνήσεων. 

 
«Δεν μπορώ να ξεχωρίσω κάποιον αγώνα συγκεκριμένα. Μετά από 34 χρόνια θυμάσαι τα πιο πρόσφατα χρόνια. Tο παιχνίδι που θυμάμαι είναι ο τελικός του final-4 Κυπέλλου Γυναικών φέτος στη Σαντορίνη, όπως επίσης οι αναμετρήσεις του Παναθηναϊκού με τον Ολυμπιακό στον Τάφο του Ινδού λίγο πιο παλιά. Χειρότερη στιγμή αναμφίβολα ήταν τα θλιβερά επεισόδια στην Παιανία το 2007 στο final-8. Σφύριξα τον μοναδικό αγώνα που έγινε στη διοργάνωση πριν διακοπεί οριστικά...». 
 
Μετά από σχεδόν 7,000 επίσημους και ανεπίσημους αγώνες, αυτό που μένει στον έμπειρο ρέφερι είναι η αποδοχή όλου του κόσμου στον χώρο του βόλεϊ.

 
«Η μεγαλύτερη ικανοποίηση είναι ότι μετά από όλα αυτά τα χρόνια με αποδέχονται όλοι. Προπονητές, αθλητές, αθλήτριες, παράγοντες, συνάδελφοι και κυρίως ο ανώνυμος κόσμος. Γονείς, παίκτες αναπτυξιακών κατηγοριών με βοήθησαν να μείνω όλα αυτά τα χρόνια. Το ζούσα το παιχνίδι χωρίς να με νοιάζει ποιοι παίζουν, αν είναι άνδρες, παιδιά ή γυναίκες. Το τελευταίο μου παιχνίδι στο Πανελλήνιο Παίδων ήταν το νούμερο 120 για φέτος και αν μετρήσεις τα φιλικά και τα σχολικά παιχνίδια πάμε στα 170. Η διαιτησία είναι το 70% της ζωής μου. Ακόμα δεν έχω συνειδητοποιήσει ότι σταμάτησα, το Σεπτέμβρη θα ξέρω πόσο θα με ζορίσει» και κατέληξε για το μέλλον του, που δεν θα μπορούσε να είναι μακριά από το βόλεϊ. 
 
«Είναι χρέος  μου να δώσω ένα μέρος της αγάπης που πήρα πίσω. Θέλω κάποια πράγματα που έχω πάρει και έχω μάθει όλα αυτά τα χρόνια, να τα προσφέρω στο άθλημα. Το βόλεϊ είναι η δεύτερη οικογένειά μου, έχω φίλους, σχέσεις ζωής...» καταλήγει συγκινημένος.