Θ. Μαργαρίτης: «Σαν να μην πέρασε μια μέρα...»

Τριάντα χρόνια μετά το χάλκινο μετάλλιο στο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα της Γάνδης, ο προπονητής της ομάδας του 1987, Θανάσης Μαργαρίτης, θυμάται εκείνες τις ημέρες δόξας για το ελληνικό βόλεϊ, σαν να έγιναν... χθες.

Η διαμονή σε γηροκομείο

«Αναμνήσεις είναι πάρα πολλές. Ασυναίσθητα έρχονται στο νου μου οι στιγμές του μικρού τελικού με την Σουηδία, αλλά αυτό που μένει πραγματικά είναι οι σκηνές που ο κόσμος δεν γνωρίζει. Τις δυσκολίες που περάσαμε, καθώς οι συνθήκες που μέναμε δεν ήταν και οι καλύτερες. Φανταστείτε κατά την διάρκεια του ημιτελικού και του μικρού τελικού, μέναμε σε γηροκομείο. Μόνο να έβλεπε κανείς τα δωμάτια, τις τουαλέτες, τα κρεβάτια σου δημιουργούσε μία πολύ άσχημη αίσθηση. Παρόλα αυτά, οι παίκτες αντέδρασαν πολύ καλά. Από πείσμα έκαναν τα καλύτερα τους παιχνίδια, ειδικά απέναντι στη Σουηδία».

Η ίδια παρέα

«Όταν βρισκόμαστε όλοι μαζί, είναι πάντα σαν να συνέβη η επιτυχία χθες. Με τις ίδιες ιστορίες, τα ίδια γέλια θυμόμαστε τι έγινε πριν από 30 χρόνια. Δεν μπορώ να μην συγκινηθώ όταν θυμάμαι ότι πέρασα τις καλύτερες αθλητικές μου στιγμές με αυτά τα παιδιά. Είναι κάτι που με κάνει ακόμα και τώρα όταν μιλάω για αυτό, να αισθάνομαι περίεργα. Είναι μία ιστορία που δεν θα ξεχαστεί, πρέπει να την μάθουν οι νεότεροι, δεν είναι μόνο για εμάς. Γνωρίζοντας την ιστορία αυτή, ίσως μπορούν να διδαχθούν κάποια πράγματα ακόμα και αυτή την περίοδο».

Η λάθος διαχείριση της επιτυχίας

«Σίγουρα δεν εκμεταλλευτήκαμε σωστά την επιτυχία αυτή. Μετά τη Γάνδη τα σχολεία γέμισαν με φιλέ, μικρούς βολεϊμπολίστες που γράφτηκαν στα σωματεία, τα οποία δεν μπορούσαν να τους απορροφήσουν. Ήταν κάτι που στοίχισε στο ελληνικό βόλεϊ και αυτό φάνηκε στο μέλλον».

Η Γάνδη δεν τελείωσε

«Είναι μία πολύ μεγάλη ικανοποίηση όταν βλέπω τους παλιούς μου αθλητές να προσφέρουν ακόμα στο βόλεϊ. Ο καθένας από την σκοπιά του. Οι περισσότεροι είναι προπονητές, άλλοι επιχειρηματίες, πρόεδροι. Είναι πολύ ευχάριστο γιατί σκέφτεσαι ότι η Γάνδη δεν τελείωσε, συνεχίζει ακόμα 30 χρόνια μετά».