Τα παρατράγουδα μιας μεταγραφικής περιόδου

Οι ομάδες κάνουν ένα ιδιόμορφο μπάντζετ προσαρμοσμένο στις ανάγκες των καιρών και οι αθλητές και οι αθλήτριες δεν έχουν παρά να προσαρμοστούν σε αυτό αν δε θέλουν να μείνουν χωρίς ομάδες - αν και πολλοί έχουν αρχίσει να το κάνουν από επιλογή πια. Η αναζήτηση αποδεικνύεται επίπονη, δύσκολη αλλά κυρίως με πολλά έξοδα. Τώρα θα αναρωτηθεί κανείς τι έξοδα μπορεί να έχει η αναζήτηση ομάδας εκτός από μερικά τηλεφωνήματα, βενζίνες, εισιτήρια ή πολλές φορές ταξίδια; Κι όμως υπάρχουν κι άλλα έξοδα που εξ αρχής δεν είναι κάτι που θα μπορούσε να σκεφτεί κάποιος αθλητής.

Η επαφή με τις ομάδες γίνεται είτε μέσω μάνατζερ, είτε μέσω γνωστού είτε με πρωτοβουλία της ομάδας ή του αθλητή.

Κι εδώ αρχίζουν οι «σφήνες» και τα «παρατράγουδα».

Η μεταγραφική περίοδος μοιάζει με τον «Τιτανικό» ο σώζον εαυτόν σωθήτω…

Οι αθλητές / τριες ζητάνε από το μάνατζέρ τους να τους βρει ομάδα κι όλα νόμιμα και καλά ως εδώ θα πει κανείς… έλα ντε όμως που υπάρχουν και οι λεγόμενοι «σφήνες» μάνατζερ που έναντι χρημάτων - που δεν είναι καθόλου αμελητέα στις μέρες μας - μπαίνουν «σφήνες» χωρίς να κοιτάνε εάν ο αθλητής έχει συμβόλαιο συνεργασίας με άλλον και τάζουν… τάζουν… τάζουν, κι οι μη υποψιασμένοι και σε απελπισία αθλητές πιστεύουν στα λόγια τα μεγάλα και στις ψεύτικες πολλές φορές υποσχέσεις και νομίζοντας πως θα τους βρουν ομάδες δίνουν τα χρήματά τους που πολλές φορές τα παίρνει στην κυριολεξία ο αέρας καθώς οι «αεριτζήδες» μάνατζερ τελικά αυτό έχουν τάξει στους αθλητές… αέρα… Γιατί ούτε ομάδες βρίσκουν, ούτε καν κουνάνε μισό μέτρο για να βρουν ομάδες απλά έχουν πειθώ… και πείθουν ότι μπορούν να δώσουν μια θέση σε ομάδες που δε μπορεί κάποιος άλλος. Στο τέλος ολοκληρώνονται οι μεταγραφές κι οι μισοί κλαίνε τα λεφτά τους γιατί ομάδα δε βρήκαν κι αναγκάζονται να παίξουν χωρίς αμοιβή, ή πενιχρή αμοιβή ή αναγκάζονται να δώσουν κι άλλα λεφτά… για να παίξουν…

Δίνουν λεφτά για να παίξουν;;; Σίγουρα μερικοί νομίζουν πως δε κατάλαβαν…

Κι όμως στην Ελλάδα του 2017, υπάρχουν και τέτοια φαινόμενα.

Αθλητές ή και γονείς πληρώνουν άμεσα ή έμμεσα με μορφή χορηγίας ή απλά «αμοιβής» για να παίξουν τα παιδιά τους.

Κανείς δε το ομολογεί καθαρά προς τα έξω… κι όμως…

Δυστυχώς κάποιες ομάδες, προπονητές, μάνατζερ δέχονται τις λεγόμενες «μίζες» για να πάρουν στην ομάδα κάποιον αθλητή ή αθλήτρια που πρέπει οπωσδήποτε για δικούς του λόγους να παίξει σε μια ομάδα. Είτε για την τρέλα, ή την διαφήμιση, το βιογραφικό ή κάποιο χαρτί… Και ξαφνικά βλέπουμε ανεξήγητες μεταγραφές κι όλοι αναρωτιούνται πως κατάφερε κάποια αθλήτρια που κανονικά θα έπρεπε να αγωνίζεται στην τοπική κατηγορία ανάλογα με τα προσόντα της να αγωνίζεται στην Α1! Πως ξαφνικά ένας αθλητής με μέτριο ή και καθόλου ταλέντο ξαφνικά γίνεται «βασικός» σε μεγάλη ομάδα. Δυστυχώς μερικά σωματεία μέσα στο μπάντζετ τους έχουν εντάξει κι αυτές τις χορηγίες. Τις «χορηγίες» που φέρνει ο πλούσιος μπαμπάς πολλές φορές για να δει το γιό ή την κόρη του να παίζει και να καμαρώνει στους φίλους του. Τις «χορηγίες» που δεν είναι χρήματα αλλά είναι κάποιο αθλητικό υλικό. Τις «χορηγίες» που πνίγουν τα ταλαντούχα παιδιά που δεν έχουν πλούσια οικογένεια… Ακόμα και στον αθλητισμό… η «χορηγία», όπως σε τόσα άλλα πράγματα … Και κανείς δε κάνει τίποτα… Απλά κουτσομπολεύουν πίσω από τις πλάτες των «χορηγουμένων» αλλά κανείς δε καταγγέλλει… και που να καταγγείλει θα ρωτήσει κανείς; Πού;

Ποιος είναι αρμόδιος να φτιάξει μια κοινωνία που ακόμα και ο αθλητισμός δεν είναι αθώος;