Εύα Μιχαηλίδου: "Νιώθω θυμό... θέλω πίσω τη ζωή μου!"

Παρασκευή, 5 Μαρτίου 2021 - 00:12
Γράφτηκε από την Ομάδα σύνταξης
Κατηγορία ΓΕΝΙΚΕΣ ΕΙΔΗΣΕΙΣ

Έχει περάσει καιρός από τότε που αναγκαστήκαμε να ζούμε με μια νέα πραγματικότητα.

Μια καθημερινότητα που έχει επηρεάσει όλους μας, άλλους λίγο και άλλους περισσότερο, ανάλογα με το αντικείμενο της απασχόλησής μας. Σίγουρα ένας τομέας που έχει υποστεί μεγάλη ζημιά είναι ο αθλητισμός και ειδικότερα το βόλεϊ στις μικρές κατηγορίες. Όλοι οι άνθρωποι που ασχολούνται με αυτό έχουν προβληματιστεί αρκετά και κατά καιρούς εκφράζουν τους προβληματισμούς τους με διάφορους τρόπους.

Μιά νέα αθλήτρια, η Εύα Μιχαηλίδου, μέσα από τον προσωπικό της λογαριασμό σε μέσο κοινωνικής δικτύωσης, εκφράζει τους προβληματισμούς της και τον θυμό της για αυτό το θέμα:

"Έχουν περάσει 5 μήνες από τότε που μας έκλεισαν. Από τότε που μας ανάγκασαν να εγκαταλείψουμε κάτι που τόσο αγαπάμε.

Κάτι που έχουμε χύσει ιδρώτα και αίμα μέσα στα γήπεδα για να φτάσουμε στους επιθυμητούς μας στόχους. Κάτι που ήταν η ζωή μας.

Όλον αυτόν τον καιρό, εγώ συμβιβαζόμουν βλέποντας βιντεάκια στο YouTube με γυμναστικές στο σπίτι για να κρατήσω την "φόρμα μου" μέχρι που συνειδητοποίησα από μέσα μου: Γιατί το κάνω αυτό; Που με ωφελεί; Μου προσφέρει χαρά και όρεξη για να συνεχίσω να το κάνω;

Όχι. Τίποτα δεν αντικαθιστά την χαρά που είχα για το άθλημα μου. Τίποτα δεν αντικαθιστά το χαμόγελο στα χείλη μου πηγαίνοντας για προπόνηση έτοιμη να δω τις συμπαίκτριες μου και να ακούσω τα νέα τους. Τίποτα δεν αντικαθιστά να βλέπω τον προπονητή μου έτοιμο να μας πατήσει στην προπόνηση (όπως έλεγε κι αυτός χιουμοριστικά αλλά όντως έκανε) και κάθε φορά να βγαίνουμε από το γήπεδο τόσο κουρασμένες αλλά και τόσο χαρούμενες που μπορέσαμε να γίνουμε ένα<<τσικ>> παραπάνω καλύτερες. Τίποτα δεν αντικαθιστά τα μικρά πράγματα, τις διαδρομές για τους αγώνες βλέποντας από το παράθυρο τα τοπία και ακούγοντας μουσική αγωνιώντας να αγωνιστούμε για την νίκη της ομάδας μας. Τίποτα δεν αντικαθιστά τα ουρλιαχτά και την ενέργεια των συμπαικτριών μου όταν κέρδιζα έναν πόντο και την ευχαρίστηση του προπονητή μου αλλά και την δική μου. Τίποτα δεν αντικαθιστά τη χαρά και την ικανοποίηση στις νίκες μας , αλλά και την υπόσχεση στις ήττες ότι την επόμενη φορά θα τα καταφέρουμε. Τίποτα δεν αντικαθιστά τις γιορτές, τα γενέθλια που έχω περάσει μέσα στα γήπεδα . Τίποτα δεν αντικαθιστά το άθλημα μου.

Όλοι έχουμε αρχίσει να συμβιβαζόμαστε με αυτήν την κατάσταση αφήνοντας αυτό που πραγματικά αγαπάμε να φύγει από τα χέρια μας.

Η κοινωνία αναγνωρίζει τι γίνεται αλλά δεν αντιδρά. Αλλά να μου πεις δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι, μας το επιβάλλουν οι καταστάσεις......σε μας και σε κάποιους άλλους ΟΧΙ ΟΜΩΣ ΣΕ ΟΛΟΥΣ!

Το μόνο που νιώθω είναι θυμός στην αδικία που πλήττει το αθλημά μου....κρίμα....ΘΕΛΩ ΠΙΣΩ ΤΗ ΖΩΗ ΜΟΥ...."

Ετικέτες